Tekst van: Mariette Kortekaas
Enkele jaren geleden ontving ik dit beeldje tijdens mijn afscheid van de Verkenningseenheid bij de Mobiele eenheid politie Amsterdam-Amstelland. Toen ik dit beeldje kreeg was ik daar best wel een beetje trots op, overigens nog steeds. Laatst viel mijn oog er weer op en …. BAM! Plotseling zag ik dit beeldje vanuit een heel ander perspectief, terwijl er uiterlijk helemaal niets aan was veranderd. Hoe zit dat dan?
Terugkijkend kom ik tot het volgende: Ik durf te zeggen dat ik best goed was in mijn taakveld binnen de ME, ik had al zeer ruime ervaring binnen mijn specifieke taak en ik had er veel plezier in, eigenlijk kon het wat mij betrof niet gek genoeg. Ik was daarnaast zeer loyaal en mijn inzet werd altijd gewaardeerd. Als ik dan ook aan mijn inzetten terug denk verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Ik was binnen mijn taak prima in staat om mij aan te passen aan de soms extreme omstandigheden. Dit waren voor mij , gemakkelijke bewuste handelingen waar ik handig en creatief in was.
Tot op het moment dat, door een reorganisatie, mijn werkzaamheden steeds verder werden beperkt en mijn motivatie daardoor meer en meer afbrokkelde. Doordat ik diezelfde periode veel aan persoonlijke ontwikkeling deed, begonnen ondertussen de kwartjes bij mij te vallen. Ik werd mij bewust van mijn gedragspatronen (coping mechanismen). Doordat ik zo bedreven was in mijn copingsmechanismen (onbewust) en het resultaat gewaardeerd werd door een, voor mij belangrijke omgeving, leverde het voor mij meestal positieve resultaten op, maar dat werd al snel steeds minder door de reorganisatie. Aanvankelijk ging ik (tevergeefs) vechten tegen het systeem om mijn plek te behouden maar uiteindelijk heeft het mij bewustwording en andere keuzes gebracht waar ik tot op de dag van vandaag geen minuut spijt van heb gehad. Sterker nog, ik heb mijn leidinggevende waar ik tijdens de reorganisatie behoorlijk de strijd mee aan ging, tot zijn grote verbazing, zelfs hartelijk bedankt voor het geven van het laatste zetje! Dat VOELDE echt goed!
Nu stond ik in mijn EIGEN BEWUSTE KRACHT, Mariëtte 2.0! ** Dus door de onbewuste integratie van mijn overlevingsmechanismen (copingstijlen) werd dit later de basis en drijfveer van mijn werk.** (S . Porges).
In een metafoor zou je kunnen zeggen dat ik mij (onbewust) comfortabel en behendig door het leven bewoog met gebruikmaking van diverse maskers. Om nog even terug te komen op het beeldje, plotseling zag ik dit beeldje nu als metafoor staan voor een Mariëtte die destijds een schild vasthield dat stond voor zelfbescherming en een wapenstok in de hand, wat stond voor het aangaan van de strijd met mijn coping mechanismen. Hoe zit dat eigenlijk bij jou? Herken je iets uit mijn verhaal? Want anderzijds is het ook zo dat het leven in (onbewuste) copingmechanismen je juist negatief kan beinvloedden… Gun jezelf eens een rustig moment om eens te kijken vanuit een ander perspectief, waar gaat het nu eigenlijk over? Waarom heb jij gekozen voor je huidige baan, gaat het over het salaris, je functie, je rang, titel, waardering, team, collega’s… Wat levert het jou op naast je salaris, wanneer geeft het jou energie of vraagt het (veel) energie, wat ben jij waard, voor wie?
Wil jij ook eens op onderzoek gaan naar jou drijfveren naar wat en waarom je doet wat je doet om vervolgens stappen te maken in je (professionele) leven, dan ben je van harte welkom bij ons,
Mariëtte Kortekaas