Over hoe ik tijdens een extreme situatie ontdek dat de politieagent nog steeds in mij zit.
De berusting en verstilling die ik in mijzelf ervaar, voelt langzaam maar zeker weldadig. Mij overgeven aan wat is en de wereld voor zichzelf laten zorgen. Vertrouwen dat mijn pad stap voor stap zichtbaar wordt. De onvrede dat ik geen deel meer uitmaak van wat er in de wereld gebeurt, is verdwenen. Steeds vaker beantwoord ik de vraag hoe het mij gaat met: “Ik heb alles, ik hoef niets meer”. Als er iets is dat bij mij past, vind ik het vanzelf wel. Stap voor stap schakel ik het hoofd uit. Alles is aanwezig en niets hoeft.
Tijdens de zomer geniet ik van mijn heerlijke tuin vol natuur, bloemen, vogels, lucht en aarde. Hier en nu is het enige dat ertoe doet. Of ik wandel door de duinen, in het bos en op het strand. Zodra ik de zee instap, komen de golven mij tegemoet alsof zij mij verwelkomen. ‘Hay Loes, ben je daar weer!? Kom! We gaan spelen.’ Ik groet terug en maai met mijn armen door het water. ‘Ja, we gaan spelen.’ Ik laat mij omver werpen door de krachtige golven en kom weer boven, terwijl het zoute water om mij heen bruist. Ik bén de zee, de golven, puur en zuiver. De energie en power razen door mijn lijf.
Onlangs wandelde ik met mijn lief langs de zee op het rustige stuk tussen Castricum en Egmond. Plotseling wijst mijn lief op iemand die bewegingloos in de golven drijft. ‘Dat ziet er niet goed uit,’ zegt hij. Direct als mijn ogen zien wat hij ziet, klikt mijn verstand op nul. Er is geen moeten en er is geen tijd. Terwijl ik het water inloop, trekken mijn gedachten nog steeds mijn aandacht. Tevergeefs. Ik registreer slechts: 'Héé'! Je broek wordt helemaal nat!' Met iedere stap door de branding klinkt het in mij: 'Dit wil ik helemaal niet meemaken. Ik heb al meer dan genoeg drama gehad in mijn leven.' Mijn gedachten roepen zelfs nog ongeduldig naar de vrouw die daar drijft: 'Kom op, mens, doe dat hoofd nou boven water!' Maar mijn lijf reageert niet meer op die aandachttrekkerij van mijn verstand. Het gaat verder totdat ik het lichaam oppak.
Ze is loodzwaar, een menselijke pop. Terwijl mijn lief belt met 112 schieten langslopende mensen mij te hulp om het lichaam het strand op te sleuren. Als ze op haar rug gedraaid wordt, weet ik genoeg en doe enkele stappen naar achteren. Hier heb ik verder geen taak meer. Puffend en steunend laat ik het machtige gevoel zakken, terwijl anderen zich bekommeren om het levenloze lichaam. Lieve mensen die, net als wij, precies op dat moment op die plek aanwezig zijn. Vervolgens komen de reddingsbrigade, kustwachthulpverlening, politie en als laatste een traumahelikopter.
Mijn verstand blijft op nul. Er is alleen voelen, beleven, verwerken, ervaren. Daar waar het leven voor bedoeld is. Alles is er. Ik hoef niets meer.
Loes van Dam, Heemskerk