“Jij neemt toch gewoon de telefoon aan?”

“Jij neemt toch gewoon de telefoon aan?” “Jij drukt toch gewoon op die knop?”

Dit zijn de vragen die ik altijd kreeg als ik vertelde dat ik als brandweercentralist werkte op de meldkamer.

Ik ben Mariska Petstra, 20 jaar brandweercentralist geweest en sinds kort aangesloten bij dit prachtige netwerk Afhangen. Ruim drie jaar geleden ben ik naast mijn werk bij de brandweer mijn coachpraktijk Inside Out gestart. Ik werk met houten poppetjes en andere materialen om dingen visueel te maken en zo het probleem boven water te halen. Daarnaast bied ik traumatherapie aan.

“Jij neemt toch gewoon de telefoon aan?” “Jij drukt toch gewoon op die knop?”

Deze vragen kon ik natuurlijk altijd met “Ja” beantwoorden. En daar kwam dan altijd wel een “maar” achteraan: “Maar laat het woordje gewoon maar weg”.

Vaak wordt vergeten waarom die meldkamercentralist daar zit: voor die burger die hulp nodig heeft en daarvoor 112 belt. En deze burger is meestal in paniek:

- Er is brand

- Er is een ongeluk gebeurd

- Er is ingebroken

- Iemand heeft een hartstilstand

- Er is een auto te water geraakt

- Er is sprake van huislijk geweld

- Er zit een koe in de mestkelder

- Er is een gaslek

- Er zit een kat in de boom

- Etc. etc. etc

In al die 20 jaar heb ik, denk ik, alle soort meldingen wel op mijn oren gehad. Met alle paniek van de burger die daarbij hoort. Als centralist probeer je die burger dusdanig rustig te krijgen om zo de alle informatie te krijgen die nodig is voor de aansturing van de hulpverlening, en daarnaast natuurlijk om deze burger gerust te stellen: "Er is hulp onderweg! Vind u het fijn dat ik met u aan de lijn blijf totdat er hulp ter plaatse is?"

Dan wordt de hulpverlening aangestuurd, de spreekwoordelijke druk op de knop en stuur je als centralist de hulpverlening aan. En totdat deze ter plaatse is, ben jij de ogen en oren van de eerste aanrijdende eenheid met alle informatie en verantwoordelijkheid die je op dat moment hebt. Ook daar krijg je als centralist veel van die emotie mee. Stel je voor dat je naar een woningbrand wordt gestuurd waar nog een persoon binnen is. Dit doet iets met de eenheden die ter plaatse gaan, maar minstens zoveel met de centralist.

En nu ik dit zo aan het schrijven ben, borrelen er allerlei incidenten op. Van grappige incidenten zoals die van een kat in de boom, waarbij ik de melder aangeef dat ik iets heel bruuts ga zeggen. Namelijk of ze misschien even met een tuinslag kan proberen om het beestje uit de boom te krijgen. Waarop zij aangeeft :”Is dat bruut? Ik wilde al met een buks aan de slag!”.

En de heftige incidenten, die blijven altijd.

Zoals bijvoorbeeld de brand op De Kelders in Leeuwarden waarbij ik het slachtoffer het laatste kwartier van zijn leven aan de telefoon heb gehad.

Zoals bijvoorbeeld de brand bij De Punt waarbij we drie collega’s zijn verloren. Ik heb hierbij hele goede nazorg gehad.

Maar centralisten worden vaak “vergeten” bij nabesprekingen van (heftige) incidenten. Ze zitten op afstand en zijn niet ter plaatse geweest. Logisch dat daar niet altijd aan wordt gedacht. Ik ben zelf lid van het Team Collegiale Opvang en hamer er dan ook vaak op om de centralisten mee te nemen. Voor de verwerking en het rond maken van het plaatje zo ontzettend belangrijk! En niet alleen voor de meldkamercentralist, maar zeer zeker ook voor de eenheden die ter plaatse zijn geweest.

Ja, wij nemen de telefoon op en ja, wij drukken op die knop, maar dat is niet gewoon.

Wil je er eens over praten? Je kunt me bereiken via mariska@go-inside-out.nl of 06-52657491