Onze gedachten zitten vol verhalen waarvan we kunnen smullen of gruwen. Als we deze verhaaltjes in ons hoofd de vrije teugel geven, eisen ze steeds weer onze aandacht op. Ze maken ons nieuwsgierig en halen ons weg van waar het wérkelijk over gaat. Ze richten zich op de toekomst, omdat ze zo graag willen weten wat er komen gaat. “Stel dat er iets onvoorziens gaat gebeuren, of, erger nog, iets onwenselijks?” Ook sturen ze ons naar het verleden: oud zeer, onafgemaakte zaken, gebeurtenissen die ver achter ons liggen maar ons nog steeds raken. “Je had dit of dat veel beter kunnen doen!” Wat onvermijdelijk leidt tot gevoelens van spijt of schaamte.
Hoe serieuzer onze aard, hoe meer we die verhaaltjes in ons hoofd aanzien voor de waarheid. Wie echter connectie blijft behouden met haar of zijn hart ziet uiteindelijk dat het allemaal spel is. Een toneelstuk waarin we zelf de acteurs zijn die allerlei verschillende rollen spelen in dit of dat verhaal. Vanuit ons hart begrijpen we dat we tegelijkertijd deelnemer zijn én toeschouwer. Alleen dan kan alles dat voor ons denken bittere ernst is, luchtiger worden ervaren en bekeken. Pas wanneer mijn gedachten stilhouden, zie ik dat ze nergens over gaan. Maar hoe leggen we al die verhaaltjes het stilzwijgen op?
Wanneer ik mijn vingers op het toetsenbord houd en mij inspan om woorden te bedenken, komt er ineens niets meer. Leeg. Mijn gedachten blokkeren zodra ik ze voor het blok zet. Zodra de focus op woorden komt te liggen, weet mijn denken plotsklaps niet meer wat het zeggen moet. Ik wil naar de stilte in mijn hoofd. Pas dan komt het echte verhaal, rechtstreeks uit het hart. Dat verhaal wíl zich laten schrijven of vertellen, alsof het mij van ‘elders’ wordt aangereikt. Wanneer het thema mij helder is, dienen de woorden zich vanzelf aan. Ik blijf in het domein van mijn thema en laat mij niet afleiden. Zelfs als mijn gedachten mij blijven bestoken met verhaaltjes die om voorrang vechten in mijn hoofd. Het blijft de kunst om die gedachten stil te krijgen en het hart te laten spreken: ‘Ja ja, ik heb je gehoord, en nu ga ik weer terug naar mijn hart.’
Dan ineens staat er een blog op mijn scherm en is het de beurt aan jou, de lezer. Wanneer de geschreven woorden resoneren met jouw hart, kloppen de woorden en wordt míjn verhaal jóuw verhaal. Het raakt aan jouw belevenis en ervaring, misschien iets dat diep in jouw hart zit waarvan je niet (meer) wist dat het bestond. Een herinnering of voorval dat in jouw lijf is weggezakt, wordt opgehaald of misschien zelfs verhelderd. Woorden die worden begrepen en resoneren maken inzichten vrij. Op die manier doorzie je de eigen processen.
Míjn verhaal heb ik verwoord in mijn boek ‘Held op geitenwollen sokken’. Alle beschreven personen zijn medespelers. Die hebben een rol aangenomen die op zijn of haar lijf geschreven staat. Puur en perfect. Net als in een toneelstuk vol drama zijn er acteurs nodig om gebeurtenissen, aangrijpend of ontroerend, tot leven te brengen. Dat maakt dit een levensecht boek. En jij, als lezer, bepaalt zelf of het voor jou (n)ergens over gaat.
Meer weten? Kijk dan op https://www.detuinvanloes.nl/boek/
Loes van Dam
Coach Heemskerk en auteur van Held op geitenwollen sokken