Heftige gebeurtenissen welke je meemaakt op je werk..

Dat kan natuurlijk ook. Mijn gedachten vliegen vrijwel direct naar Richard. Als brandweerman komt hij zeer regelmatig thuis met een verhaal over een uitruk waarbij iemand is komen te overlijden. Heel vaak vertelt hij er nauwelijks iets over, omdat het bijna "normaal" is geworden. Een niet geslaagde reanimatie, een wel geslaagde suïcide, een ongeluk of brand. De brandweer, politie en ambulancemensen zijn de eerste welke uitkomen bij dit soort incidenten. Dag in, dag uit worden zij geconfronteerd met soortgelijke gebeurtenissen, want het "hoort" nu eenmaal bij het werk.

Soms zijn er van die ochtenden dat Richard thuis komt van zijn werk en ik zie aan zijn gezicht dat het geraakt heeft. Dat die lach er even niet is. Dat het meer tijd en ruimte nodig heeft dan "gewoon de dag oppakken". Dan heeft het aandacht en een warm dekentje van liefde nodig om het er te laten zijn en het een plekje te geven.

Of het nu bij het werk hoort of niet. Het heeft aandacht nodig en hopelijk gaat het dan “vanzelf” weer zakken. Maar wat als dat niet het geval is? Wat als het blijft achtervolgen? Wanneer je slechter gaat slapen? Minder goed functioneert? Je lontje korter wordt in de thuissituatie?

Ben jij hulpverlener? Herken jij je in bovenstaande situatie? Het heeft natuurlijk alles met de werking van ons zenuwstelsel te maken. En soms heb je net even wat extra hulp nodig om dat ontregelde zenuwstelsel te herkennen, erkennen en weer te reguleren. Bij Hapa Na Sasa faciliteren we trajecten waarbij wij met behulp van paarden op een lichaamsgerichte en ervaringsgerichte manier contact maken met die onverwerkte (en soms weggestopte) gevoelens om ze de aandacht te geven die ze verdienen, zodat ze kunnen helen zonder het te vergeten.